Głębsze studia filologiczne pokazują, jak twórcy literatury i publicystyki podejmowali próbę zachowania pamięci o ofiarach poprzez język symboliczny, metaforyczny i obrazowy. Analiza obejmowała zarówno poezję, jak i eseistykę, zwracając uwagę na sposób, w jaki trauma historyczna znajduje swoje odbicie w słowie pisanym i wizualnym. Spotkanie miało na celu nie tylko pogłębienie wiedzy uczniów, ale również uwrażliwienie ich na rolę sztuki w procesie upamiętniania i budowania tożsamości narodowej.